One Flew Over the Cuckoo's Nest

من آدم عاشق پیشه ای هستم، در واقع تا دلتان بخواهد با عشق های نافرجامم ریده ام به زندگی خودم و دیگران. از طرفی هم بی نهایت سرد و بی احساسم تا جایی که گاهی از خودم میترسم، که مثلا نباید در مواجهه با چنین اتفاقی، احساسات انسانی درونت غلیان میکرد، قدری روحت آزرده میشد و یا چیزی درونت میجنبید؟
اما همانند کوه یخ، سرد و با صلابت. می ایستم و به هیچ جایم نیست. طبیعی است اینگونه بودن؟ احتمالا نه. آیا هرگز از کسی کمک حرفه ای خواهم خواست؟ قطعا نه.
چندی پیش در حال پیاده روی بودم که مکاشفه ای درونی مرا به این نتیجه رساند که راستی راستی یک جای کارم میلنگد. این همه تباهی که از دیرباز دور و برم بوده، احتمالا دلیلش ناجور بودن خودم بوده است
منظورم از ناجور بد ذات و شرور نیست، اجق وجق شاید گویا تر باشد. آری من آدم اجق وجقی ام